|
Arjen en Eduard's reisverslag:
DE BUS
Do 4/5/2000 Aankomst Melbourne
12 uur. Aankomst hotel Bateman's Hill net naast Spencerstreet station. Decadente Eduard
kwam in alle luxe en stijl per taxi aangereden, 15 minuten voordat Ar met vermoeide voeten
van het lopen, bij het hotel aankwam. De kamer werd even grondig geinspecteerd en beiden
vonden de kamer redelijk.
Na de noodzakelijke begroetingen, roddels en andere shit, ging het tweetal maar eens
kijken waar de Melbourne heisa nou om gaat.
De lange verkenningstocht begon met een bezoek aan de rialto towers. 250 meters boven de
grond werden we getracteerd op een geweldig uitzicht.
Wederom met beide benen op de begane grond , al gapend om de oren weer te openen werden we
getracteerd op een film over Victoria. Alle bezienswaardigheden werden mooi afgebeeld en
indien we een videocamera bij ons hadden gehad, had dit reeds het einde van ons bezoek aan
Australie kunnen zijn. Helaas zo gelukkig waren we niet en moesten we onze 14 dagen
opsluiting gewoon uitzitten.
De honger werd gestilt in, hoe kan het ook anders met 2 vrijgezelle mannen, MC Donalds. Na
het nodige windo shopping, kijken, kijken, niet kopen, een bezoek aan de oudere gebouwen
om het culturele gehalte maar wat op te krikken. Zo was er de Cathedraal op Flinders
street en direct daartegenover het Flindersstreet Train station. Het oversteken van de
Yara rivier ging gepaard met de nodige hindernissen. Behalve de verplichte fotoshot,
werden we aangesproken door 2 vrouwelijke inlanders, ook wel Sheilas genoemd. Deze waren
iets te gretig om voor onze camera te poseren. Het duidelijk verliefde paartje hebben we
dan toch teleur moeten stellen.
Een wandeling over het prachtige Southbank, bracht ons bij het Casino. Hier hebben we ons
avondeten genuttigd, terwijl we zwaar verrast waren over de rekencapaciteit van de
Japanese bediende. Deze kon het verschrikkelijk moeilijke verschil tussen $ 14,00 en
$13,40 niet uit het hoofd berekenen. De Japanner ging, en dit is niet overdreven, op zoek
naar een zakjapanner, ook wel calculator genoemd. En hoe gek het ook moge klinken, de
verbaasde blikken op onze gezichten werd nog extremer toen deze Japanner op z'n
zakjapanees, uitrekende dat het verschil 40 cent was. Toen wij hem vertelden dat dit toch
echt 60 cent I, moest het hele rekenritueel opnieuw beginnen. Nadat z'n calculator de
uitslag in ons gelijk beslechte, konden we eindelijk eten, terwijl de japanees het bedrag
nog maar eens over rekende. Financieel werden we er geen van beiden beter van, de
gokautomaten waren ons niet gunstig gezind. Terug op de hotelkamer begon de vermoeidheid
toch hardnekkig te worden en na een goed smakend biertje werd het bedtijd.
5/5/2000
We gaan weer verder met het huiveringwekkende verhaal van "De
Bus". Met overigens het verschil dat er voor ons geen miljoen gulden aan het eind
van de rit ligt te wachten. Enkelt een tore hoge rekening en Eduard wordt waarschijnlijk
al helemaal onder curatele gestelt bij terugkomst.
De weker werkte vanmorgen niet, gelukkig werden we waker van het kraken van onze botten en
spieren, aangezien we de nacht doorbrachten op 2 matrassen die gerust omschreven konden
worden als "pijnbanken". Maar we konden de pret niet drukken, want we hadden
onszelf getrakteerd op een ontbijtje bij onze vaste fastfood leverancier.
Uitgechekt in hotel Bateman's Hill en vervolgens een taxi genomen naar het verhurstation,
waar een knibbige baliemedewerkster ons te woord stond. Ze was suidelijk met het verkeerde
been uit bed gestapt. Gelukkig werd alles goed gemaakt door een zeer uitgebreide uitleg
over onze bus, door een vriendelijke meneer die op Paulus de Boskabouter leek. Engels met
een Australisch accent is soms erg onduidelijk welliswaar vooral als die mond in een grote
Paulus baard verdwijnt. Gelukkig heeft Arjen al veel ervaring met het Australisch, dus kon
hij vor de nodige vertaling zorgen.
Op weg met de bus: Links rijden dus! In een grote metropoolals Melbourne is toch wel erg
onwennig. Terwijl Arjen in gevecht was met het stuur en de versnellingspook, die aan de
"verkeerde" kant bevestigd is, was Eduard bezig de wegenkaarten en
verkeersborden te ontcijferen, gedurende de drukte over de 3 tot 4 baans wegen midden in
het centrum van de stad.
Ons avontuur in de bus was begonnen. Onze eerste halte was St. Kilda, een gezellige
buitenwijk van Melbourne aan de kust. Hier heben we wat gedwartelt door de straten met
excentrieke winkeltje en cafeetjes. En een kiekje gemaakt van de entrée van het Luna park, naar New York's voorbeeld. Ook heeft Eduard hier
kenis gemaakt op aanraden van Arjen, met een echte Aussie Meatpie als lunch. St. Phillip's
Island was onze volgende bestemming. Door weer en wind begaven we ons met onze bus door
een Schots aandoend landschap. Leuke, kleine pinguins bekijken dachten we! Niets daarvan,
bleek later. Want die pinguins bleken pas 2 uur later voor de parade te komen opdragen.
Geen tijd om te wachten dus, dan maar op naar de zeehonden en walrussen op de Rock. Dit
was een goed idee als alternatief voor de pinguins maar door het stormachtige weer geen
enkel beestje gezien. Dan maar op de foto met een nepperd
in het visitors center samen met een leegelopen buslading Jappanners.
Slim denken te zijn en door gezichtsbedrog van wegenkaarten een naar onze mening snellere
route volgen, bracht ons op weg naar waar we uiteindelijk nu zijn, Sale. In Morwell hebben
we onderweg nog gedineerd bij onze "bus leverancier nummer 2, KFC.
In Sale staan we nu op een campsite en hebben we alles in ons busje gecheckt op
functionaliteit en tevens onze eerste instantkoffie genuttigd.
Over en uit en een NOG vriendelijke groet uit de bus!
6/5/2000 Sardines
We weten nu hoe een ingeblikt sardientje zich voelt. Toen om 8.15am de wekker afging in
ons blikje op wielen, werden we moe en stijf wakker. Het slapen in een ingeblikt bed
nauwelijks groter dan een 1persoons bed, deed ons realiseren dat deze straf nog wel even
zou gaan duren. Na het nodige douchen, kammen, gapen en rekken, gingen we snel weer op
pad. De plaatsen Sale en Stratford hebben we vereerd door er zo snel mogelijk doorheen te
rijden, en vooral voor de laatste van de twee was dit geen enkel probleem, aangezien
eenmaal blinken van de ogen en het plaatsje is voorbij. In Bairnsdale nog even
gewindowshopped en een pie gegeten, om vervolgens koers te zetten richting Lakes Entrance.
Dit vissersdorpje gunde ons enkele mooie panorama's en er hing een gezelige sfeer. Maar de
trip ging nog verder vandaag en al snel gingen we op pad richting Eden. De afstand naar
Eden viel op de kaart wel mee, maar gaandeweg zakte de moed ons in de schoenen, toen de
weg steeds meer ging stijgen en dalen en vooral slingeren. Er moest een waar schakel en
stuurgevecht worden geleverd, voordat we uren later dan de planning aankwamen in Eden. Echter het erg mooie stadje maakte veel van onze
busellende goed, door de prachtige uitzichten over de baai en oceaan. Na het avondeten,
deze keer verzord door de plaatselijke chicken shop, begon het donkere deel van de reis
voor vandaag. De nog steeds slingerende, stijgende en dalende weg
was zonder daglicht een nog grotere uitdaging. De beslissing om in Bateman's Bay te
overnachten, kwam door de wegreclame van McDonnalds welke ons vriendelijk wees op de
eerstvolgende vestiging zo'n 126 killometer verderop. Deze 126 km werd een ware
aftelprocedure, waarbij Eduard waker probeerde te blijven, terwijl de koplampen van
tegenliggers voorbij flitsten op deze weg door de Australische Bush. Deze bush werd eerde
op de dag nog adembeneemend gevonden, maar op dit tijdsstip konden we het heel wat minder
appricieren.
Eindelijk doemde dan toch het Mc Donalds logo op en een oase van lichte nodigde ons uit
voor welverdiende koffie.
Gauw werd besloten, het naast McDonalds gelegen parkeerterein, voor de nacht in te lijven
als onze tijdelijke verblijfplaats. Hopelijk voor een iets betere nachtrust deze keer.
Vriendelijke groeten van de buschauffeur.
7-5-2000
Vanmorgen werden we wakker onder een stralend blauwe hemel in Bateman's Bay. Dat beloofde
dus in ieder geval mooi weer voor mooie kiekjes.
Wat ons meeviel is dat we in ieder geval op de parkeerplaats tijdens onze slaap niet zijn
beroofd, aangerand, verkracht en zelfs niet zijn vermoord.
Na het broodnodige ontbijt die we genuttigd hebben bij de welbekende leverancier, zijn we
op stap gegaan. Eduard had die nacht weer eens liggen nachtbraen en voelde zich iemand die
een marathon had gelopen, of misschien beter uitgedrukt, als iemand waar een kudde
kangaroes op gesprongen heeft.
De volgende bestemming werd Sydney!! Deze stad berekten
we redelijk snel dankzij een flink stuk freeway. Het rijden door deze enorme stad was
flink lastig. Het verkeer was er namelijk erg druk en de bewegwijzering was niet om over
naar huis te schrijven. Hierdoor kwamen we in een verkeerde richting uit en na lang zoeken
zijn we maar gestopt om even te gaan lunchen in een shopping center. Hier zijn we tot de
conclusie gekomen toch maar ons plan een beetje bij te schafen en 's middags alleen nog
met ons busje de highlights van Sydney te bekijken om vervolgens de stad weer te verlaten.
Dit keer was het geluk met ons, we kwamen vrij eenvoudig op de weg die ons zou brengen
over de beroemde harbour bridge en voor het beroemde
uitzicht op het Sydney opera house hadden we precies de juiste afslag genomen. Het
uitzicht was fenomenaal! Hier hebben we dus de nodige foto's
van genomen.
Het verkeer uit de stad was weer erg druk en na een tijdje kwamen we bij de freeway die
ons bracht waar we nu zijn; net buiten Newcastle. Hier heben we de bus geparkeerd op een
campsite en waar Eduard de avondmaaltijd heeft verzorgd. Tijd voor de hoognodige douche.
Dit was het "bus" verslag voor vandaag weer. Dag Fans, Ed alias Sjekki.
8-5-2000 Bere-gaaf
Er gaat niets boven wakker worden met het zonnetje, een lekkere hete douche, kop koffie
(met vanzelfsprekend de "smoke") en gebakken eitjes als ontbijt. Dit is echt
leven zoals het bedoeld is. Na dit lekere ochtendritueel was het voor onze buschauffeur
weer tijd om door te rijden voor een nieuwe aflevering van "de bus" op lokatie.
Om de kijkcijfers op te krikken werden de bewoners min of meer gedwongen enige naaktheid
te laten zien voor het kijkend publiek.
Eerste stop voor vandaag was Taree waar Sjekkie de plaatselijke bank lichter heeft gemaakt
en waar onze chauffeur de mobiele communicatie eenheid op orde heeft gebracht. Natuurlijk
moest onze hofdsponsor de lunch leveren, dus met een volle en vette buik gind de trip dor
in de richting van Port Macquarie waar we later een paar
prachtige kiekjes hebben gemaakt van de zonsondergang. En
waar de sportieve opdracht voor vandaag werd afgewerkt, namelijk een strandwandeling.
Voordat dit kustplaatsje werd bereikt, kregen we de kans om Australisch wildlife te zien
en voelen in het Bilabong koala park. Niet alleen waren hier deze knuffelige beren te
zien, maar ook een groot assortiment vogels, slagen, kangaroes en dergelijke. De koala beren waren toch wel een verhaal apart en de man die ons
dwong ze ook aan te raken en de foto's te maken was al helemaal een verhaal apart. Het
voelde aan alsof wij voor deze man de eerste bezoekers in jaren waren, en hij was
duidelijk dolgelukkig om ons zijn berene te laten zien. Met een heleboel oh's en aw's
luisterden we naar zijn verhalen en genoten we van deze leuke dieren. Helaas liet de
fotoapparatuur ons in de steek juist toen we een koala op onze schouder hadden zitten. Het
avondeten (en zo ook de koffie van vanavond) werd voor de verandering maar weer eens
verzorgt door onze sponsor. Toen werd het donker… Niets aan de hand dachten we, we
hadder er immers al een aardig aantal kilometers op zitten in het holst van de nacht. Maar
toen de regen met baken naar beneden begon te komen, voelden we ons een heel stuk minder
veilig tussen de vrachtwagen bestuurders op de zeer smalle en donkere weg. Al snel zochten
we naar een campsite die snel gevonden werd. De site was erg goedkoop en zag er prima uit.
Echter het plaatsje wat we toegewezen kregen bestond uit een betonnen plaat omringt door
gras. Wanneer het droog was geweest, was het gras geen enkel probleem, maar met de
hoeveelheid water die naar beneden kwam, was dit gras meer drijfzand en konden we hier
niet overheen rijden, laat staan op parkeren. Met een zeer smal toeganspaadje en het
kleine stuk beton, werd het een hele opdracht om de bus hier veilig op te krijgen. Maar na
een paar pogingen stond 'ie dan toch op het plekkie waar we vanavond de donkere en natte
nacht zullen gaan doorbrengen. Groetjes en bere veel knuffels van onze chaufeur!
Di 9 mei 2000 Queensland
Lieve fans, kijkers thuis, hier dan weer een dagverslag van de bus op lokatie in
Australie. Na het gebruikelijke ochtendritueel en na te hebben geinformeerdhoe we ieder de
nacht heben doorstaan, hebben we eerst onze magen gevuld net een ontbijt bij onze
hofdsponsor. Vervolgens gingen we op pad. Het weer was inmiddels al opgeklaard. 's Middags
maakten we onze eerste stop in Ballina. Arjen heeft er een blitse zonnebril op de kop
getikt en tevens hebben we er de lunch genoten. De bus bracht ons later die middag in
Byron Bay waar onze eerste sportieve opdracht werd uitgevoerd; zwemmen in de oceaan! Nadat
we ons in zwemtenue hadden gehesen zijn we het water ingegaan. Het was niet eenvoudig
onszelf staande te houden in die redelijk hoge golven van de pacific. Eduard verloor naast
z'n evenwicht zelfs bijna z'n contactlenzen en z'n zwembroek. Nee… lekker poedelen
was er niet bij, hard buffelen dus.
Na dit zwemavontuur begaven we ons naar onze handdoeken op het strand en genoten we van
het prachtige uitzicht(!). Na een middagje zonnen gingen we op naar Surfers paradise,
Queensland! Hier kwamen we in de vroege avond aan en hebben er de avondmaaltijd genuttigd.
Hierna gingen we het centrum door. Leuk om te zien allemaal. Veel winkeltjes, hoge hotels,
veel lichtjes en een boulevard. Maar erg commercieel allemaal. Na de wandeling besloten we
te vertrekken op zoek naar een campsite. Bij de eerste in MainBeach bleak dat die een half
uur eerder was gesloten. Na veel te hebben rondgereden en gezocht en minstens 7 gesloten
campsites verder bevinden we ons nu weer in New South Wales! Hoe is het toch mogelijk. We
hebben onze bus gesettled op een site waar we in ieder geval het zand uit onze
lichaamsholten kunnen wegwassen. Morgen kunnen we ons gaan aanmelden en btalen in de
office, zoals omschreven op een papier op de deur van de receptie. Tot morgen dus, Ed.
10 mei 2000 rustdag
Gisteren waren onze buspasagiers al overeengekomen, vandaag zou een welverdiende rustdag
worden. Vanaf onze campsite reden we om 10uur weg op weg naar Bayers Bay. Jawel het strand
van gisteren. Rond 12uur ploften we gekleed in enkel ons zwemtenue neer op het strand. De
lucht was nog bewolt en het strand leeg. Niet hlemaal leeg trouwens, naast ons lag een
groepje jeugd en een meisje alleen. Holanders als we zijn, bekeken we iedereen goed en
werd het nodige kritiek geuit. En aangezien de Aussie's ons toch nooit konden verstaan,
werd ook ditmaal de kritiek hardop geuit. Zo had het alleen liggende meisje volgens Arjen
een typisch Duits gezicht. Waarop Eduard liet weten Dat ze een snijbonenkop had. Toen
later bleek dat het meisje ook de Hollandse nationaliteit had, moesten onze buspasagiers
zich al blozend terugtrekken in het verkoelende water. Van de schaamte bekomen settelden
we ons weer op onze handoeken en werden er zo nu en dan enige woorden gewisselt met onze
Hollandse burvrouw, die hier nu bijna een half jaar was! Toen ze opstond om te vertrekken
wensten we elkaar nog een fijne vakantie toe, waarop Eduard, denkende dat ze al weg was,
d'r nog even op de valreep uitmaakte voor haaibaai! De melding van Arjen dat ze zo'n
metertje of twee achter hem stond deed opniew het schaamrood op Eduard's z'n wangen
verschijnen. Dit was echter niet het laatste beetje rood dat op onze gezichten zou staan
voor vandaag. Vier uren in de "Aussie sun" deed onze gezichten velrood gloeien.
Het begon te regenen en al snel werd besloten het strand om te ruilen voor het
plaatselijke internet café om het thuisfront op de hogte te houden. Het centrum van het
stadje was erg gezellig, met veel leuke kleine winkeltjes. Voor het avondeten werd
besloten onze hoofdsponsor's hulp maar weer eens in te ropenen. Dit mede omdat Arjen graag
een bezoek wilde brengen aan een schoon toilet. Het werd tijd om onze sponsor ook maar
eens wat van z'n "spul" terug te geven! De route vor vanavond ging richting
Lismore en vervolgens Casino. Dat is tevens waar we de bus hebben geparkeerd in een
caravan park om de nacht door te brengen. Het is nu 8uur tijd voor een biertje, lekker
kletsen, kaarten en voor het slapen gaan een glaasje port.
Do 11 mei 2000
De opdracht voor vandaag luidde: Zoveel mogelijk kilometers rijden door een zo saai
mogelijk landschap. Zo'n landschap hebben wij gevonden langs de New England Highway! Mocht
je nog iemand kennen met slaapproblemen? Stuur zo iemand naar New England in Australie en
je bent in 1 klap van je probleem af. Het landschap is daar namelijk zo stomvervelend en
eentonig dat je er na ruim 700 kilometers helemaal versufd, lamgeslagen en afgestomt
uitkomt.
Toen we 's ochtends na het ontbijt bij "je weet wel" in Casino wegreden, hadden
we over de omgevingnog niets te klagen. We reden namelijk over de Great Dividing Range
richting New England. Onderweg hebben we nog geposeerd voor een foto naast het beroemde
Australische verkeersbordje met de aanduiding dat er overstekende kangaroes kunnen worden
gesignaleerd. Vanaf Tenterfield begon de ellende van de New England Highway. Het is een
vrij dunbevolkt gebied en als je door een dorpje komt in het donker, dan lijkt het net
alsof je een film van Stephen King binnenstapt; alleen de mist ontbrak nog, maar we hadden
het gevoel dat we ieder moment konden worden belaagd door een groep levende doden, terwijl
we door dit spookstadje reden. Gelukkig was de horror alweer snel voorbij want je hoeft
alleen maar met je ogen te knipperen en je bent alweer door het gehucht heen. Overigens
hebben we vandaag 2x bij de welbekende kippenboer KFC gegeten. Bij het diner bestelde Ed 2
large coleslaws. Zeg maar gerust "huge" want madam kwam met 2 emmers aanzetten.
Maar dat terzijde: Uiteindelijk heeft onze chauffeur Arjen de bus weer in Newcastle op de
camping gezet waar we al eens eerder overnacht hadden. Aangezien we eerder niets konden
vinden en voordat we het wisten zaten we al weer aan de kust. En dat na 742 kilometers en
ruim 10 uur reizen. We gaan slapen. Truste!
12 mei 2000 Terug naar de zon
De opdracht van gisteren bracht ons terug bij NewCastle. Dit was wel enkele dagen vor op
het schema, dankzij slopend saai New England. Tijd om eens leker te gaan ontspannen. De
gekozen bestemming werd Port Macquarie, yep de plaats die we 4 dagen geleden ook aandeden.
Deze badplaats ligt aan de kust waar de rivier de Hastings de oceaan bereikt en is
landinwaards gelegen in uitgestrekte regenwouden. Genoeg om van te genieten dus. Al vroeg
ging de bus vandaag weer op pad en de reis naar Port (zoals ze het hier noemen) werd
alleen onderbroken voor benzine en ontbijt. Een echt Aussie ontbijt, dit keer niet
geleverd door onze sponsor. We lieten de eieren met spek, worstjes, toast, gegrilde tomaat
en harsh brown goed smaken en spoelden dit alles weg met erg sterke koffie. Net na 12 uur
bereikten we de plaats van bestemming en de bus werd geparkeerd op de parkeerplaats naast
het strand. De oceaan was vandaag wat wilder dan we hadden meegemaakt tot nu toe, maar
voelde nog steeds verfrissend aan op ons zitvlees. Na een uurtje werd het tijd voor de
sportieve opdracht van vandaag. Het "chicken" spelen met het opkomende water. De
opdracht is erg simpel, staar naar de hoge goloven en zie ze dichter en dichter bij de
kleren, handoeken en buspasagiers komen. Probeer vervolgens op het juiste moment de
spullen droog te houden. Geboeid keek het bustweetal naar een golf water die in onze
richting kwam, beiden in de veronderstelling dat het water tot een stop zou komen voordat
het ons bereiken zou. Net iets te laat kwamen we toch maar in aktie, wat erin resulteerde
dat Ed, die aan de waterkant lag een natte handoek had. Tijd om te verkassen dus. Dit was
niet lastig aangezien dit strand op wat "oude vandagen" na helemaal verlaten
was. Dit nieuwe stekie bracht ons een nog bruinere tint. Na het strand was het tijd voor
een bliksembezoek aan de plaatselijke bank en met money in the pocket, op naar de
plaatselijke snackbar. Op weg, de hindernissen van boos toeterende autobestuurders
ontwijkend. De vis en patat die Ed had besteld werd door de kokkin weldadig over de vloer
verspreid, dus een nieuw portie moest gebakken worden. Na dit vettige maar lekere eten, op
zoek naar een campsite. Deze vonden we erg snel, en vor een relatief prikkie kregen we een
stekie bijna midden in het centrum van Port. De avond werd gevuld met douchen en
vervolgens lekker een filmpje paken. De net uitgebrachte film Gladiator was een waar
schouwspel voor onze ogen. Een film met mooi décor, kostuums bracht ons tot middernacht.
Tijd om het verslag voor vandaag te schrijven, tanden poetsen en zo dadelijk; oogjes dicht
en snaveltjes toe! Arjen
Za 13 mei 2000
Na het uitchecken op de camping, zijn we met onze "kortingsbon" op weg gegaan
naar onze sponsor voor het ontbijt. Op deze bon was aangegeven dat je bij elke bacon &
egg mc muffin gratis een hashbrown krijgt. Maar als je eventjes gaat rekenen, kom je tot
de conclusie dat als je een "meal" besteld , je even duur uit bent. We worden
dus genaaid door onze hoofdsponsor! Nou ik kan je vertellen: dat vreten van die clown
begint me toch al de neus uit te komen (afgezien van de ontbijtjes), dus ze kunnen me wat!
Overigens zit m'n lichaam op het moment zo vol mt frituurvet, dat het eerste wat ik doe
als ik terug ben in Nederland is m'n frituurpan van 4 hoog naar beneden gooien. En ik
start m'n eigen moestuintje! Maar ik ben aan het uitwijden. Na het ontbijt gingen we op
excursie naar "Sea Acres Rainforesr Centre", hier in Port Macquarie. En het is
waar, "it's worth every penny" zoals omschreven in de lonely planet reisgids. We
kregen er een guided tour. En deze schele boswachter legde ons piekfijn het rijlen en
zeilen van het regenwoud uit. Zondermeer zeer leerzaam. Het trieste is alleen dat slechts
1% van Australie uit regenwoud bestond en sinds de blanken er voet aan wal zetten, hiervan
75% al is verdwenen. Volgens een bordje in het park zal er over 50 jaar, wereldwijd geen
regenwoud meer zijn! Hmm, iets om over na te denken, zeker als je een tour van het
regenwoud als ons hebt gevolgd en weet hoe belangrijk deze longen van onze moeder aarde
zijn!
Na onze excursie zijn we een broodje gezond (was hard nodig) gaan eten bij Subway.
Vervolgens hebben we de rest van de middag het water van de oceaan en het zand van het
strand weer getest. Tevens heeft Ed een eerste poging gewaagd aan het schrijven van
ansichtkaarten.
Tegen de avond zijn we weer gaan inchecken op dezelfde camping als gisteren. Hier gingen
we ons wagen aan het maken van een zelfgemaakte maaltijd, bestaande uit: brood (bleek
beschimmelt te zijn en viel dus af), knakworsten en soep. Hup, knakworsten in de magnetron
en fluitketel op het gas voor de soep dus. Toen de worstjes klaar waren haalde Ed die uit
de magnetron en zette de hete kom op het fornuis. Vervolgens begon een van de knoppen van
het fornuis te fikken! Er was dus duidelijk een lek. Paniek in de bus dus! Groot gevaar!
Gelukkig zette Arjen in een heldere bui de gasfles uit en was het gevaar alweer geweken.
Maar de schrik zat er goed in en het gas blijft de rest van de reis uit. Je zou bijna
denken dat dit een sabotagestreek van de hoofdsponsor was om een zelfgemaakte maaltijd te
voorkomen…
Vanavond zijn we wederom naar de film gegaan, met Julia Roberts in Erin Moscovic of iets
dergelijks. Wel de moeite waard. Groeten, Eduard
14 mei 2000 Race tegen de klok
Na een leker nachtje slapen kwamen de buspasagiers al vroeg uit de veren om na het
gebruikelijke mcbreakfast nog even snel enkele uurtjes zon te pakken op het strand. Immers
vanaf vandaag zou de route weer zuidwaards gaan en heet weer kan dan niet meer worden
gegarandeerd. Klokslag 10uur namen we ons stekie in en lagen we na een duik in het nu
koude water, heerlijk te relaxen in een overdaad van zonneschijn, hopende als twee
aboriginals terug in Holland te komen. We hielden het tot 3.30pm vol en verlieten het
strand als een van de laatsten. Een late lunch ofwel vroeg avondeten werd genoten, wederom
bij de safeway waar we de hoognodige vitamientjes binnenkregen. Snel eten, want de
opdracht van vandaag was om volgens planning om 8 uur in Katoomba (Blue Mountains) aan te
komen. Deze planning bleek al snel niet te kloppen! Ongeveer om 7 uur waren we net voorbij
NewCastle en werd er een broodnodige rustpuaze gehouden onder het genot van koffie.
Vervolgens gingen we verder in de richting van Sydney terwijl de klok door tikte en de
kilometers langzaam vorderden. Rond 8uur passeerden we Sydney en ging de route richting de
Blue Mountains. Deze weg was op de kaart freeway, maar bleek toch echt maar highway te
zijn. Kruipend ging de bus omhoog, hoog de bergen in, bestuurd door een afgepeigerde
chauffeur. Helaas bleek de enige campsite van onze bestemming al om 7uur gesloten te zijn,
dus stonden we rond 10uur voor een gesloten deur. Na enig speurwerk werd toch maar
besloten de bus aan de kant van de weg te zetten en daar te overnachten. Natuurlijk niet
zonder de moeders te bellen voor "mumsday". Vermoeid begonnen Eduard en Arjen
aan de nacht. Arjen
Ma 15 mei 2000
Vanmorgen werden de 2 hoofdrolspelers van dit
busverhaal, (inmiddels wel grote sterren te noemen) in de KOU wakker. De Bus was inmiddels
gaan lijken op een vrieskist. Hier in de Blue Mountains is het beduidend kouder dan aan de
kust. Beide hoofden van de sterren werden onder de kraan gestopt om enigzins wakker te
worden, aangezien een douche er vanmorgen niet in zat. Ook een McBreakfast zat er deze
morgen niet in, dus hebben we ons ontbijtje genuttigd in een lokaal cafeetje in Katoomba.
Eerder die morgen kwamen we nog langs een uitzichtpunt in Leure, waar we een prachtig
uitzicht genoten over de Blue Mountains. Na het ontbijt zijn we op zoek gegaan naar de Three Sisters. Nee dit zijn geen echte mensen, maar 3
rotsen, waar busladingen touristen op af komen. Wel een mooi uitzicht trouwens. Ook zit er
een hele aboriginal legende aanvast. Volgens deze legende, waren 3 zussen van een stam
verliefd op 3 mannen van een andere stam, maar de aboriginal wetten belemmerde de 3
verliefde paartjes, contact met elkaar te heben. De 3 mannen lieten het hier echter niet
bij zitten en haalden de zussen op. Dit veroorzaakte een grote oorlog waarin de 3 zussen
niet langer veilig meer waren. De wijze man van de stam van de zussen bedacht echter een
oplossing. Hij veranderde de 3 zussen in steen zodat hij ze wanneer de oorlog voorbij was,
weer terug kon brengen. Helaas, de wijze man kwam om in de oorlog en tot op de dag van
vandaag is niemand nog in staat geweest om de 3 zussen weer terug te brengen.
Na dit alles zijn we een Imax film gaan bekijken over de omgeving in het Imax theater van
Katoomba. Het was een mooie film met moraal; laten we zuinig zijn op onze natuur! Ook
bleek uit de film dat er hier prehistorische bomen gevonden zijn! Uniek he?!
Later die middag zijn we op weg gegaan naar de Jenolan Caves. Voordat we daar aankwamen,
moest onze chauffeur de Bus de laatste 10 kilometer over een bochtige smale weg
manouvreren, waar soms maar 20 km/uur gereden mocht worden. Uiteindelijk kwamen we dan op
de plek van bestekking: de grotten. Toen we echter op het informatiebord lazen dat er
aardig wat conditie vereist was en dat het om bijna 1000 traptreden zou gaan, hebben we
toch maar besloten om met een foto van de buitenkant genoegen te moeten nemen, om
vervolgens onze luie reten in de stoeltjes van de lokale restauratie te pluggen. Hier
hebben we onze buik gevuld met hotdogs en bleke pata (die er waarschijnlijk al 3 uur op
ons had liggen wachten). Weer dezelfde slechte weg terug genomen met de wetenschap dat de
benzine bijna op was. Een groot avontuur dus; haalt 'ie het wel of haalt 'ie het niet?? De
eerste pomp die we tegen kwamen bleek al jaren te zijn gesloten. De volgende pomp had
keurig een briefje op de pomp hangen waarop te lezen stond dat ze geen benzine meer
hadden. Toen de motor begon te sputteren kwam dan toch eindelijk een pomp met benzine, dus
hebben we ook dit zonder kleerscheuren doorstaan. Na het tanken zijn we boodschappen gaan
doen en de bus op de campsite van Katoomba geparkeerd. Arjen kookt vanavond: Voor Eduard
rijst met thaise currie en een cordon blue met groenten voor zijn eigen maag. "Hoe
doet 'ie het vraagt u zich vast af?" Lang leve de magnetron in onze bus en de
diepvriesmaaltijden zullen we maar zeggen!
Goodnight, Eduard.
Di 16 mei 2000 Steeeeeenkoud
De nachtrus viel vanacht een beetje tegen. Wat zeg ik? Het was gewoon steenkoud. Meerdere
malen rillnd wakker worden is toch geen vakantie vieren meer? Nou ja, vroeg opstaan en een
lange hete douche en de lichaamstemperatuur was weer op peil. Het vroege opstaan
resulteerde erin dat we om 10 over negen bij de scenic railway stonden om in een rit van
ongeveer 30seconden zeer stijl naar beneden te denderen. Dit oude mijnwerkers treintje is
de steilste ter wereld en was erg leuk. Beneden aangekomen was het tijd voor de sportieve
opdracht, een ware bushwalk! Na wat info over de mijn te hebben bekeken in een show met
pratende etalagepoppen gingen we, gevolgd door een klas luidruchtige scholieren, op pad.
Toen we besloten terug te keren, stopte de groep om ook rechtsomkeer te maken. We liepen
verder in een andere richting en werden getrakteerd op een fantastisch uitzicht over de Katoomba Falls. Bij deze waterval moest er even genoten
worden van de pracht en rust hier onder het genot van een sigaretje. Na de steile treinrit
naar boven zetten we koers richting Sydney om dan vervolgens de Princess Highway richting
Melbourne weer te gaan volgen. Na de lunch (guess where!) werd er gestopt in het plaatsje
Berkely waar we een budhistische tempel bezochten. De Nan Tien tempel
is de grootste op het zuiderlijk halfrond en zeer indrukwekkend. Ar en Ed liepen op sokken
ohh's en ahh's uit te fluisteren in de vele shrine's. Dit was een waar moment van
bezinning en Arjen kwam geroerd weer terug bij de bus. Na een paar uur rijden was de
volgende stop in Kiama, waar we van een echt waterspectakel genoten. In een van de
plaatselijke riffen zit een smalle tunnel met aan het einde een opening naar boven. Vanaf
de land kant kan je zien hoe de golfen wanneer ze in de tunnel niet verder dan omhoog
kunnen, meters de lucht in spuiten. Weer op pad werden we weer gewezen, hoe gevaarlijk het
verkeer kan zijn, want toen we door de 5e sirene werden ingehaald doemde er een aanrijding
op. Twee auto's helemaal in elkaar. Uikijken dus!! Het avondeten hebben we genutigd in de
KFC van Bateman's Bay om vervolgens na nog zo'n 70 kilometers in Narooma te stoppen op een
campsite. Een avondwandeling door het centrum van dit plaatsje leerde ons dat er hier
niets te doen valt. Dus terug in de bus kaarten schrijven en hopelijk gaan we een wat
warmere nachtrust tegemoet. Arjen
Wo 17 mei 2000
Vanmorgen werden we bijtijds wakker om weer bijtijds op weg te gaan. We zouden vandaag
weer aardig wat kilometers voor de boeg hebben. Zonder in de direkte omgeving van de
campsite in Narooma te hebben ontbeten (Mac was opeens in geen velden of wegen te
bekennen), zijn we gaan rijden naar Bega. Daar vonden we al vrij snel een cafeetje waar ze
een bacon & egg ontbijt serveerden.
Stervend van de honger gingen we er naar binnen en half kotsend kwamen we enige tijd later
weer naar buiten. Het ontbijt had namelijk een vreemde bijsmaak; de gebaken eieren waren
niet goed doorbaken en op de bacon zaten nog etensresten die op de bakplaat waren
aangekoekt 3 dagen geleden. De koffie smaakte overigens naar slootwater. Bij terugkomst in
de bus speolden we de vieze smaak in onze monden daarom maar snel weg met een slok cola en
een peuk.
De volgende stop vandaag was Marimbula. Een
touristenplaatsje aan de kust. We hebben er van het mooie uitzicht genoten over de baai
met helderblauw water. Ook was er een aquarium te bezoeken, maar na onze inspectie van de
buitenkant van het gebouw en enkele foldertjes, besloten we die $8 entrée p.p. lekker in
onze eiegen zak te houden. Het kon vast niet uit meer bestaan dan een klein aquarium met
wat goudvissen was onze conclusie.
Ook hebben we vandaag een cultureel uitstapje gemaakt naar een museum in Eden. Jawel! En
dan wel het Killer Whale museum. Heel interesant llemaal. Ze lieten er de geschiedenis
zien van de walvisvaart in dit plaatsje door de jaren heen. En ook hier geldt weer: gooi
er een oude legende tegenaan en het trekt bussen vol bezoekers. De legende luidt namelijk
dat er hier ooit een man werd opgeslokt door een killer whale (Orca) en er na 17 uur weer
levend (maar blind) uit kwam. Alleen z'n haar werd wit van de maagzuren van de orca. Ook
was het geraamte van "Old Tom" uitgestald. Een orca die de walvisvaarders
"hielp" de walvissen op te sporen in ruil voor de tong en lippen van de gevangen
walvissen. Ook hebben we in Eden de lunch genuttigd. Hierna ging de reis verder door het
regenwoud. Aan het eind van de middag zijn we vermoeid in Lakes Entrance aangekomen waar
we op een campsite zijn beland. Na een wandeling door het standje en het strand en een
maaltijd bij … zitten we hier nu weer in de bus uit te buiken met de kachel aan. Het
is hier namelijk aan de frisse kant 's avonds. Overigens is dit een van de laatste dagen
van onze reis met de bus. Overmorgen zullen we 'm weer in moeten leveren in Melbourne.
Opeens gaat het wel heel snel. Goodnight, Eduard.
Do 18 mei 2000 Laatste loodjes
Het was wederom koud toen het bustweetal de vermoeide ogen opende vanmorgen en al snel
stond ons kacheltje weer aan. Dit keer hadden we een "non-powered site"
uitgekozen, omdat we toch bijna nooit stroom gebruiken buiten wat door de interne accu van
de bus kan worden voorzien. Maar gisteravond werd besloten toch maar het stroomkabeltje
aan te sluiten om ons electrische kacheltje te kunnen gebruiken. Dus na het wassen en bus
ruiklaar maken nog even naar de receptie om voor de stroom te betalen. Echter onze
eerlijkheid loonde ons en we hoeften niet te betalen en kregen een compliment voor onze
melding. De route, voor Arjen inmiddels bekend, ging richting Melbourne met een korte stop
in Sale om de nodige tabakswaren aan te vullen. In het begin van de middag ariveerden we
in de buitenwijn van Melbourne, genaamd Dandenong. Na de lunch, dit keer bij Hungry Jack's
(de Australische versie van Burger King) zochten we een campsite op. Hier werden de
koffers gepakt en de bus helemaal opgeruimd en schoongemaakt. Natuurlijk moest de
buitenkant ook schoon, dus gingen we op pad naar de plaatselijke wasstraat. Helaas een
wasstraat zoals in Nederland kennen ze hier niet! We konden onze Bus met de hand gaan
wassen, met een machine die erg veel dollars inslikte om ons te voorzien van het nodige
schuim (roze smurfensnot), water( onder zowel hoge als lage druk) en wax voor de nodige
glans. Na een uurtje spuiten, poetsen en boenen glom ons busje ons weer tegemoet en van
een welverdiend ijsje werd genoten. Avondeten maar weer bij die hongerige Jack.
Vermoeidheid, vooral van Arjen, bracht ons toen snel weer terug op de camping. Waar Eduard
z'n was ging doen en vergat dat hij ook nog dollars nodig had
voor de wasdroger! Het einde van de reis was gekomen en we dachten en praten hier over. Op
een paar kilometers na hebben we er 5300 op zitten en een zelfde hoeveelheid indrukken.
Een spannend en boeiende ries bracht ons hoog in de bergen, op heet tropische stranden, in
regenwouden, en in de bush, in metropolen en commerciele vakantie oorden, op het
platteland, in de hitte maar ook in de kou, in een klooster en verschrikkelijk veel leuke,
vreemde, saaie, spannende, vermoeiende, enthousiaste, roerende en luie momenten. We
bedanken de campsites waar we hebben kunnen genieten van vooral de douches, het
vriendelijke Australische volk, het thuisfront, elkaar en onze tijdelijke woning voor het
veilig rondleiden en terugbrengen van ons! Morgen gaan we ieder ons eigen weg weer op,
maar dit waren twee weken om nooit te vergeten. Bedankt lezers van dit verhaal! Groetjes,
Arjen & Eduard.
|
|
